S. Lilianna Pietkiewicz
BŁOGOSŁAWIONA BOLESŁAWA LAMENT – Patronka Jedności Chrześcijan
Opatrzność dała naszym czasom wspaniałego Papieża – Ojca Świętego Jana Pawła II. Wszyscy wiemy, jak bardzo jest On przejęty sprawą jedności chrześcijan. W swojej encyklice UT UNUM SINT Ojciec Święty pisze:
„Wierzyć w Chrystusa znaczy pragnąć jedności, pragnąć jedności znaczy pragnąć Kościoła, pragnąć Kościoła znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca, powziętemu przed wszystkimi wiekami” (9). Kilka stron dalej czytamy:
„…ekumenizm, ruch na rzecz jedności chrześcijan, nie jest jakimś tylko dodatkiem, uzupełnieniem tradycyjnego działania Kościoła. Przeciwnie, należy on w sposób organiczny do całości jego życia i działania i w konsekwencji winien tę całość przenikać i z niej wyrastać jak owoc ze zdrowego drzewa, które osiąga pełnię życia” (20).
Wiemy, że ekumeniczne zaangażowanie Ojca Świętego to nie tylko słowa, ale cały ogromny wysiłek Piotra naszych czasów, „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17,21).
U początków XX stulecia wołanie Jezusa z Modlitwy Arcykapłańskiej usłyszała w swoim sercu Błogosławiona Bolesława Lament – Założycielka Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Spróbujmy bliżej zapoznać się z życiem i charyzmatem Błogosławionej.
Bolesława Maria Lament urodziła się 3 lipca 1862 roku w Łowiczu, w wielodzietnej i głęboko religijnej rodzinie. Od dziecka odznaczała się umiłowaniem Boga i darem modlitwy. W Łowiczu ukończyła gimnazjum rosyjskie. W Warszawie w latach 1892-1903 rozwinęła działalność charytatywną wśród ubogich i bezdomnych. Za radą swego kierownika duchowego wyjechała w 1903 roku do Mohylewa nad Dnieprem i tam w 1905 roku założyła Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, któremu za cel wyznaczyła wspieranie dzieła zjednoczenia chrześcijan oraz umacnianie katolików w wierze. W 1907 roku siostry przeniosły się do Petersburga, gdzie rozwinęły działalność wychowawczą wśród dzieci i młodzieży. Po wybuchu rewolucji październikowej Zgromadzenie utraciło wszelkie możliwości działania. Siostry były represjonowane i następnie zmuszone do opuszczenia Rosji. Wróciły do Polski w 1921 roku, rozpoczynając wszystko od zera. Bolesława Lament za główny teren działalności obrała wschodnie kresy, zamieszkałe przez ubogą ludność w przeważającej części prawosławną. W 1941 roku Bolesława została sparaliżowana i swoją czynną działalność zamieniła na apostolstwo modlitwy i cierpienia, cierpienia tym większego, że były to lata II wojny światowej. Zmarła w opinii świętości 29 stycznia 1946 roku w Białymstoku, gdzie przy ulicy Stołecznej 5 spoczywają Jej szczątki.
Bolesława odznaczała się heroiczną wiarą wśród przeciwności, szukając we wszystkim jedynie woli Bożej. Jej głęboka pobożność, nakierowana na Eucharystię i Najświętsze Serce Pana Jezusa, rodziła w Niej miłość do ludzi, żarliwość apostolską i pragnienie jedności Owczarni Chrystusowej.
Ojciec Święty Jan Paweł II w dniu 5 czerwca 1991 roku, podczas IV pielgrzymki do Ojczyzny, ogłosił Bolesławę Lament błogosławioną. Podczas homilii, w dniu beatyfikacji, powiedział między innymi:
„W głębokim poczuciu odpowiedzialności za cały Kościół, boleśnie przeżywała Bolesława brak jedności Kościoła. Sama doświadczała skutków wielorakich podziałów, a nawet nienawiści narodowych i wyznaniowych, pogłębionych jeszcze bardziej przez ówczesne stosunki polityczne. Dlatego też głównym celem jej życia oraz założonego przez nią Zgromadzenia stała się jedność Kościoła, ta jedność, o którą modlił się w Wielki Czwartek w wieczerniku Chrystus: ,,Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które mi dałeś, aby tak jak my stanowili jedno” (J 17,11). Służyła matka Lament sprawie zjednoczenia tam zwłaszcza, gdzie podział zaznaczał się ze szczególną ostrością. Nie szczędziła niczego, byle tylko umacniać wiarę i rozpalać miłość do Boga, byle tylko przyczynić się do wzajemnego zbliżenia katolików i prawosławnych: «żebyśmy wszyscy – jak mówiła – miłowali się i stanowili jedno.» Pracę na rzecz jedności Kościoła, zwłaszcza na terenach wschodnich, uważała za szczególną łaskę Bożej Opatrzności. Długo przed Soborem Watykańskim II stała się inspiratorką ekumenizmu w życiu codziennym przez miłość. Lud Boży w Polsce i na terenach jej apostolstwa będzie mógł odtąd odwoływać się w modlitwie liturgicznej Kościoła do jej orędownictwa oraz czerpać z jej życia wzór do naśladowania.”
Tyle w dniu beatyfikacji, zaś podczas jednej ze środowych audiencji generalnych Ojciec Święty nazwał bł. Bolesławę „…wielką pionierką ekumenizmu na przełomie tamtego i obecnego stulecia”. Watykańscy konsultorzy badający bardzo szczegółowo życie i działalność Błogosławionej oświadczyli, że przez ekumeniczne posługiwanie „matka Lament stanowi pewien punkt odniesienia w nowej Europie.”
Możemy zatem bł. Bolesławę wzywać jako patronkę wszystkich wysiłków ekumenicznych. Założone przez Błogosławioną Zgromadzenie ma cel wybitnie ekumeniczny. W Konstytucjach Instytutu czytamy: „Naszą konsekracją głębiej włączamy się w zbawczą misję Chrystusa i zespalamy z Kościołem przez wspomaganie dzieła zjednoczenia chrześcijan…” (p. 10). Siostry wierzą, że postawione przez Błogosławioną Bolesławę ideały ekumeniczne są im zadane przez samego Boga. Codziennie modlą się o jedność chrześcijan oraz o zwycięstwo wiary w Rosji i rozwój Kościoła Chrystusowego na Wschodzie. W tej intencji oddają Panu Bogu całe swoje życie. W akcie składanych ślubów zakonnych proszą Trójjedynego Boga o udzielenie obfitych łask: „…abym dla większej chwały Twojej i jedności Kościoła Świętego mogła wypełnić, co Ci ślubowałam. Amen.” W modlitwach porannych siostry mówią codziennie Panu Bogu: „Pragnę wszystko czynić z miłości, dla większej chwały Twojej i spełnienia Twej Świętej woli, a szczególnie w tej intencji, aby nastała jedna Owczarnia i jeden Pasterz.”
Od kilku lat przed Zgromadzeniem na nowo otworzyły się ogromne możliwości pracy za naszą wschodnią granicą. Siostry czują się ponownie zaproszone, wezwane przez samego Boga i Założycielkę do ożywienia modlitwy, ofiary i konkretnej posługi na rzecz naszych braci na Wschodzie. Z Bożej Opatrzności powstają nowe placówki Zgromadzenia w Rosji, na Litwie i Białorusi. Są to na razie : Moskwa, Rostów, Batajsk, Wilno, Ejszyszki, Boruny, Mohylew, Oszmiana, Pińsk, Łahiszyn i Baranowicze z nowo powstającym domem nowicjatu. Żniwo na tamtych terenach przeogromne, ludzie pełni duchowego głodu, otwarci na przyjęcie Chrystusa i Jego Ewangelii. Ojciec Święty, podczas spotkania z siostrami, powiedział kiedyś: „Błogosławię wam wszystkim. Codziennie wspominam waszą Założycielkę. Przed wami wielka misja, trzeba wam wiele powołań.”
Miesiąc styczeń to miesiąc liturgicznego wspomnienia bł. Bolesławy, która dokładnie 50 lat temu – 29 stycznia 1946 roku – przeszła do chwały nieba.
Miesiąc styczeń to również kolejny Tydzień Ekumeniczny połączony z konkretnym wysiłkiem Ojca Świętego i całego Kościoła zmierzającym do upragnionej jedności.
Módlmy się o tę jedność za wstawiennictwem Błogosławionej Bolesławy:
„Boże, Ty dla większej chwały Twojego imienia sprawiłeś, że Błogosławiona Bolesława poświęciła się pracy w dziele zjednoczenia chrześcijan, spraw za jej wstawiennictwem, aby ci, których uświęcił jeden chrzest, złączyli się w prawdziwej wierze i bratniej miłości pod przewodnictwem jednego Pasterza, a mnie udziel łaski…, o którą z ufnością proszę. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen”.
s. Lilianna Pietkiewicz ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Św. Rodziny. Olsztyn, 31 grudnia 1995, w Uroczystość Świętej Rodziny; w: „Vox Domini” nr 1/96, str. 14-15